Αλέξη κάτσε κι άκου

Είσαι δημοφιλής και το ξέρεις. Το γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί σε μερικές αράδες, αλλά ας πούμε ότι αν έπρεπε να βρει κάποιος έναν λόγο για να το δικαιολογήσει είναι ότι τα δύο τελευταία χρόνια ήσουν ίσως η μόνη αντιπολιτευτική φωνή στη βουλή. Κι όμως σου έχω μερικά πράγματα μαζεμένα.

Δεν θα μιλήσω ούτε για συνιστώσες και βενιζελικές «εξουθενωτικές πολυφωνίες», ούτε για μνημονιακές καταργήσεις/ακυρώσεις/επαναδιαπραγματεύσεις και λοιπούς χαρακτηρισμούς γιατί είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τίποτε από αυτά δεν θα πετύχουν από κανέναν, όσο η κάθε μορφής κοινωνική αδικία εξακολουθήσει να αποτελεί το εθνικό μας σπορ.

Η σοβαρότατη ένσταση μου είναι η υιοθέτηση του απεχθέστερου τρόπου διατύπωσης μιας φαινομενικά αδιέξοδης πραγματικότητας: τα διλήμματα.

Ενώ στην αρχή όλοι καταδίκαζαν τα πασοκικά και νεοδημοκρατικά πομπώδη «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Ευρώπη ή χάος», «ευρώ ή θάνατος», ύστερα κάποιοι συριζαίοι άρχισαν τις δικές τους διλημματικές ενδοσκοπήσεις.

Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα της κομματικής πειθαρχίας και της αρχηγικής παντοκρατορικής υπεροχής, τα λόγια στελεχών σε τηλεπαράθυρα λίγη σημασία έχουν όταν ο κάθε αρχηγός δίνει στο τέλος της ημέρας τη γραμμή της παράταξης. Ακόμη κι αν αυτή είναι αριστερή ή πόσο μάλλον κομμουνιστική.

Βλέπω όμως ότι και ο Τσίπρας σε αυτή τη λούπα πέφτει και μάλιστα με τα μούτρα. Όσο η Κυριακή των εκλογών πλησιάζει, τόσο περισσότερο ακούγεται ένα ακόμη ανατριχιαστικό δίλημμα: «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ».

Δύο χρόνια άτυπης αξιωματικής αντιπολίτευσης έκαναν καλό σε ένα κόμμα του 4% που δυο λόγια παραπάνω δεν χάλαγαν τον κόσμο. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στην νεόκοπη και ενοποιημένη πλέον παράταξη που ξάφνου εκτόξευσε τα ποσοστά του στον ουρανό και όπου να ‘ναι φτάνουν και στο φεγγάρι.

Το «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» του απανταχού συνιστωσών Αλέξη, δεν μου κάθεται καλά. Και δεν μου κάθετα καλά γιατί τιτλοφορείται ως μια παράταξη που φέρεται, και κατά γενική ομολογία είναι, ένα κόμμα που τάσσεται υπέρ μιας άλλης, εκτός μνημονιακών επιταγών, αριστερής λύσης.

Το δίλημμα είναι απειλή. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει γιατί καμία πολιτική κατάσταση δεν έχει μόνο δύο επιλογές. Γιατί η δημοκρατία δεν έχει ποτέ της αδιέξοδα. Μπορεί να βρίσκει δυσκολίες, αλλά τα αδιέξοδα και οι λύσεις κατά παραγγελία, ανήκουν σε άλλα πολιτεύματα.

Για αυτό λοιπόν προειδοποιώ. Στα διλήμματα ο κόσμος είναι αλλεργικός. Όταν οι προτάσεις διεξόδου αντικαθίσταται με μονοδρόμους, τότε το ρεύμα μπορεί εύκολα να ανατραπεί. Ακόμη κι αν η κάλπη του Ιουνίου δείξει άλλα. Άλλωστε, οι τέσσερις πρωθυπουργοί των τριών τελευταίων χρόνων είναι το ζωντανότερο των παραδειγμάτων.