Επαναδιαπραγμάτευση

Με μεγάλη ικανοποίηση υποδέχτηκε ο ελληνικός τύπος την διπλή νίκη του ιταλικού συνασπισμού την πρώτη μέρα της συνόδου κορυφής για τη διάσωση της Ευρώπης, αλλά και τη συστημική εκτροπή της γερμανικής συνταγής ύφεσης και λιτότητας στις βουτηγμένες στα τοκοχρεολυσία μεσογειακές χώρες, σε συνδυασμό με τις ορέξεις του Μπάστιαν Σβάινστάιγκερ.

Μια απόφαση που ο Αντώνης Σαμαράς δεν ήταν εκεί να τη απολαύσει όσο οι υπόλοιποι ομόλογοι του, κάτι που βέβαια δεν τον εμπόδισε να μοιραστεί τα συναισθήματα χαράς με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη μετά τον αποκλεισμό της Γερμανίας από τον τελικό του Euro 2012.

Ένας αποκλεισμός τον οποίο πολλοί ευαισθητοποιημένοι ψευτοκουλτουριάρηδες χλευάσανε, τοποθετώντας τον πήχη του μέσου ελληνικού άι κιου στα επίπεδα της πανέξυπνης έμπνευσης του Πίου και του αγαπούλα. Ίσως μάλιστα να κάνουν διάβημα και ολονυκτία με ρεσώ έξω από την ιταλική επιτροπή πολιτισμού, κουλτούρας και Κιάντι, μετά το εξώφυλλο της σημερινής ιταλικής εφημερίδας Libero με παραποιημένο τίτλο που παραπέμπει στο "Άντε γαμήσου Μέρκελ".

Στο διαταύτα όμως τα πράγματα έχουν ως εξής. Ο Αντώνης έστειλε τον Παπούλια με μια επιστολή στην οποία η διαπραγμάτευση-επαναδιαπραγμάτευση, έγινε δήλωση πίστης στις δεσμεύσεις της χώρας. Μια δέσμευση η οποία εξακολουθεί να κρατικοποιεί τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών και που δεν ξεφεύγει σπιθαμή από το δόγμα Βενιζέλου για την εθνική υπόθεση της διασφάλισης ενός τραπεζικού συστήματος που δανείζει χρέη τον εαυτό του με ασπίδα προστασίας "τις καταθέσεις του λαού".

Η πιο μεγάλη ώρα της διαπραγμάτευσης που θα επαναδιαπραγματευτεί ο Αντώνης ήρθε νωρίς και τον βρήκε εγχειρισμένο. Αν μάλιστα, λάβουμε υπ´όψην τον πρότερο ελληνικό διαπραγματευτικό βίο, η υπαγωγή των ελληνικών ανακεφαλαιοποιήσεων και η αποδέσμευση των τραπεζικών χρεών από το δημόσιο χρέος, ακούγεται τουλάχιστον γελοία.

Μια πολύ πιθανή αδυναμία μνημονιακής ελάφρυνησης με λογιστική διαγραφή αρκετών δισεκατομμυρίων με πρόσχημα την παραπαίουσα ελληνική τραπεζική σταθερότητα και τις ρυτιδιασμένες μουτσούνες Μέρκελ και Σόιμπλε που τόσοι πολλοί λένε πως σε κάνουν να κατουρηθείς πάνω σου μόλις τις δεις, τότε πολύ όμορφα το επόμενο πρωί ο Αντωνάκης είναι ελεύθερος να καταθέσει την παραίτηση του.

Κι όμως κάτι μέσα μου, μού λέει πως μια απλή έντοκη επιμήκυνση της "δημοσιονομικής προσαρμογής" με μερικές πενταροδεκάρες για "ανάπτυξη" οι περισσότερες εκ των οποίων θα προέρχονται από τα μη εισπραγμένα κονδύλια που λιμνάζουν εδώ και μια δεκαετία, θα διαφημιστεί ως μεγάλη επιτυχία. Ακριβώς σαν αυτή του κουρέματος των οικονομιών Ελλήνων πολιτών του Βαγγέλη Βενιζέλου.