Παιδεία, ένας τέλειος φόνος

Κάποιοι λένε πως ένας τέλειος φόνος, είναι αυτός που γίνεται τόσο ξαφνικά που δεν προλαβαίνεις καν να αφήσεις ίχνη. Άλλοι όμως διαφωνούν. Γι΄αυτούς ο τέλειος φόνος είναι ο αργός φόνος. Τόσο αργός που όποιο ίχνος και να μείνει, ο χρόνος και οι αναρίθμητοι δολοφόνοι του, θα το σκεπάσουν.

Αυτός ο αργός φόνος βρίσκει την παιδεία της χώρας στα στερνά της να διαγωνίζεται πάνω στις τυπωμένες στη Βουλγαρία κόλλες των πανελλαδικών εξετάσεων. Μια δολοφονία 365 ημερών, που θα κρατήσει φέτος παρέα στο τελευταίο καλοκαίρι της παιδείας στην Ελλάδα.

Η αρχή έγινε στον περίφημο νόμο Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια. Και δεν ήταν ο νόμος ο ίδιος που πρόλαβε να εξοντώσει τα ήδη άρρωστα πανεπιστημιακά ιδρύματα, αλλά ένας υπουργικός φασισμός που ξέρει να τιμωρεί με τον μοναδικό τρόπο που τιμωρείται κάποιος σε αυτή τη χώρα, όταν αντιδρά. Στην τσέπη.

Η τιμωρία όσων ιδρυμάτων αρνήθηκαν να εφαρμόσουν έναν νόμο για αυτούς, που στήθηκε χωρίς αυτούς, ήταν αποκοπή από την κρατική χρηματοδότηση. Η απειλή μιας αναγκαστικής συμμόρφωσης μπροστά στον κίνδυνο της παύσης κάθε κονδυλίου, αποδείχθηκε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια πολύ όμορφη αποφυγή αποπληρωμής μιας καθιδρυμένης μνημονιακής λιτότητας.

Οι προειδοποιήσεις ήταν πολλές, αλλά δεν έμειναν αναπάντητες. Μετά το νομοσχέδιο του Ιουλίου του 2011, μπήκε σε εφαρμογή και η ολική άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, από το ίδιο κόμμα που τη δημιούργησε, τη μεγάλωσε, την μετάλλαξε και στο τέλος την έκανε μπαλάκι μεταξύ κρανοφόρων και πρυτάνεων.

Κανείς δεν ήθελε να βλέπει καμμένα προαύλια και κατεστραμμένα εργαστήρια κάθε φορά που μια πορεία/συναυλία/εκδήλωση/κ.ο.κ. κατέληγε σε ξύλο, βία και μαχαιρώματα. Μα, η ίδια η πρυτανική αρχή δεν ήταν αυτή που εξ αρχής είχε το δικαίωμα σε έκτακτες περιπτώσεις γενικευμένων καταστροφών να καλέσει τις αρχές για τη συμμόρφωση των βανδάλων, χωρίς τη μόνιμη άρση του ασύλου;

Κι ύστερα άρχισε η σχολική χρονιά. Αυτή η αλησμόνητη σχολική χρονιά. Κάποιος ξέχασε να παραγγείλει βιβλία, κάποιος άλλος να πατήσει το κουμπί στο τυπογραφείο και ένας τρίτος ξέχασε κι αυτός να σηκώσει το τηλέφωνο να παραγγείλει χαρτί.

Τρία τέταρτα -τουλάχιστον- της χρονιάς πέρασαν, κι αυτά με φωτοτυπίες, CD, και αγορασμένα από τις προσφορές του Παπασωτηρίου βιβλία. Εκτός, φυσικά, από τα παιδιά με μεγαλύτερα αδέρφια που προνόησαν να τα κρατήσουν από τον προπερασμένο Ιούλη. Κι όχι όλα βέβαια, αλλά μόνο εκείνα που δεν διατηρήσανε το εθιμοτυπικό της ετήσιας αντικατάστασή τους από ιστορικές εμπνεύσεις αλά Ρεπούση.

Υποχρηματοδοτούμενα πανεπιστήμια, σχολικές σελίδες πιασμένες με συρραπτικά και μια μεγάλη σκιά να ξεπροβοδίζει αυτήν την ακαδημαϊκή σεζόν: οι κουρεμένες καταθέσεις.

Το “βάρος των 100 δισεκατομμυρίων” που ο κύριος Βενιζέλος απάλλαξε τις πλάτες του ελληνικού λαού, περιέλαβε μαζί με τα υπόλοιπα και τις καταθέσεις των ελληνικών πανεπιστημίων. Μέσα σε μια νύκτα ο τραπεζίτης πρωθυπουργός Παπαδήμος, μετέτρεψε τα αποθεματικά τους σε ομόλογα, με μοναδικό σκοπό την χρηματοπιστωτική τους κόμη.

Τουλάχιστον 150 εκατομμύρια ευρώ κόστισε στα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα η σωτηρία της Ελλάδος. Υποχρηματοδοτούμενα υπό τις απειλές της επιβολής του νόμου Διαμαντοπούλου, με διαλυμένες υποδομές, μείωση εκπαιδευτικού προσωπικού μετά την αναστολή της πρόσληψης έκτακτων εκπαιδευτικών, το νταβατζηλίκι μιας βραδιάς φάνηκε να έκλεισε τον κύκλο των χαμένων μαθητών της εκπαιδευτικής περιόδου 2011-2012.

Αμ δε. Φόνος χωρίς επιβεβαίωση, δεν υπάρχει. Έπρεπε λοιπόν να φτάσουμε στη δοκιμασία των πανελλαδικών για να μάθουμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει η υπομονή του δολοφόνου, πριν δώσει τη χαριστική του βολή: Τα θέματα των εξετάσεων.

Ένα μεταγλωττισμένο κείμενο που κατά την ίδια τη συγγραφέα του, πρύτανη των γαλλικών πανεπιστημίων Γλύκατζη-Αρβελέρ, όχι μόνο δεν ζητήθηκε η άποψη της για τη χρησιμοποίηση του ως πηγή έμπνευσης και αντικείμενο ανάλυσης από τους υποψηφίους της Έκθεσης, αλλά δεν θα άφηνε ούτε να το πλησιάσουν 18χρονα παιδιά.

Κι ύστερα ήρθαν οι νόμοι της φυσικής, που κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει, εκτός αν είναι Θεός ή μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων του υπουργείου Παιδείας. Ένα θέμα, μια λάθος διατύπωση, μια ανακοίνωση ντροπής από το σύνδεσμο φυσικών Ελλάδος και μια βαθμολόγηση που ανακοινώθηκε ότι δεν θα γίνει, αλλά τελικά αποφασίστηκε να γίνει.

Ένα τέλειο έγκλημα, μέσα από μια βασανιστική μέθοδο αναρίθμητων δολοφόνων με τα ίχνη τους είναι τόσα πολλά που ένας ολόκληρος χρόνος εκτέλεσης του εκπαιδευτικού μας συστήματος προτιμά να τα διαγράψει από μόνο του, παρά να ψάξει να βρει τη δικαιοσύνη που του 'λαχε να ζήσει. 

Τώρα δεν μένει τίποτε άλλο παρά μόνο μαζί με τα λουκέτα των καταστημάτων που κλείνουν, να μετράμε και τα λουκέτα στις πανεπιστημιακές πύλες που ήδη ξεκινήσανε να μπαίνουν. Αλλά αυτά δεν θα τα δεις στην τηλεόραση, παρά μόνο αν γίνουν “καταλύματα λαθρομεταστών και αναρχικών” ή πηγή εξόντωσης του εγχώριου φοιτητο-τουρισμού.