Κοπροσκυλιάσματα

Τις περιόδους με τις ροζ κορδελίτσες, τα σοκολατάκια, τις καρδούλες τις αγάπες και τα σφιχταγκαλιάσματα να τις ξεχάσουμε. Όσος πολιτισμός απέμεινε μέσα στους -και πάλι- υποψήφιους εθνοπατέρες μας, εξαντλήθηκε στις 6 Μαΐου. Από εδώ και μπρος το μόνο που μας απομένει είναι το ξεκατίνιασμα.

Κακά τα ψέματα. Κανείς δεν πίστευε αυτό που έβλεπε την Κυριακή των εκλογών του Μάη. Ουδείς. Πασόκοι και νεοδημοκρατές πάντα είχαν στην άκρη του μυαλού τους ότι τα “πρόβατα” που πολύ σωστά περιέγραψε τους Έλληνες ψηφοφόρους ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, θα γυρίσουν στο τέλος στο μαντρί, θα μαυρίσουν τον αποστάτη Καμμένο και τον ανταρτοέφηβο Τσίπρα και θα τρέξουν πίσω από τη λαϊκίστικη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία τους.

Όμως το 33% έκατσε πολύ βαρύ. Οι άεργοι και εκτός βουλής δελφίνοι του ΠαΣοΚ μαζί με τα μπόνους μιας κοινοβουλευτικής ομάδας που δεν έβγαλε από μόνη της ούτε 60 νοματαίους, χάνοντας όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα από τον “αναρχοαριστερό” Τσίπρα, ήτανε ασήκωτο.

Πολύ στο χαλαρό το πήρανε κι οι δύο μικρομέγαλοι και το κατάλαβαν αργά. Με τις αυτοδυναμίες και τα δεμένα χέρια ο ένας και με τον πράο, αυτοενοχοποιητικό και απολογιστικό ύφος ο άλλος, με ένα επίπεδο υπέρμετρης πολιτικής υπεροψίας απέναντι στους “εκπροσώπους της Ελλάδας της δραχμής” και τους “λαϊκιστές της δεξιάς” λάτρεψαν τις κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις του Απριλίου σαν ευαγγέλιο.

Χαλαρά πάνελ αριστερίζοντων ευγενιών με μια δεξιά εσάνς μερικών ψιλοφανατικών που τις περισσότερες φορές προέρχονταν από τον πάγκο και τις μεταγραφές του χειμώνα. Κι όλα αυτά ανάμεσα σε ένα κράμα “ποντιοπιλατικού, μητεροτεριζιστικού τυχοδιωκτισμού” των Κουβελικών Μπίστηδων και σία. 

Ώσπου έφτασε η ώρα που ο Αντώνης πήρε την εντολή και την έδωσε πίσω λες και ήταν γρανίτα φράουλα και φοβόταν μην την αφήσει στη ζέστη και λιώσει. Εκεί κάπου ξεδιπλώθηκε το γαϊτανάκι του κοπροσκυλιάσματος. 

Ένας Τσίπρας που την ψιλιάστηκε από την αρχή τη δουλειά ότι τα ποσοστά του μπορούν πολύ εύκολα να αποκτήσουν το νούμερο 2 μπροστά τους, ένας Βενιζέλος που ένας Θεός ξέρει αν τον έκανε ο παλιός καλός του εγωισμός ή το βαθύ Σκανδαλιδήστικο ΠαΣοΚ να πάρει πίσω αυτό το “ναι σε όλα αλλά σε παρακαλώ μην μας βγάλεις απ‘ το ευρώ” της τρίτης μέρας των διερευνητικών εντολών κι ένας Σαμαράς που έβλεπε τα καρφιά από το ισόγειο να φτάνουν στον μπουντρουμιασμένο “τρίτο όροφο της Συγγρού” σαν σκάγια από κυνηγετικές καραμπίνες.

Κάπου εκεί έπεσε το σύνθημα. Τα καλογυαλισμένα τα φτυάρια βγήκαν. Αυτά με τα μικρόφωνα, τα μολύβια και τα κασετοφωνάκια. Μια μόνο λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που από την σύσκεψη ανεύρεσης προσωρινής κυβέρνησης ξεχύθηκε στα πολιτικά αλώνια της Ψωροκώσταινας: Σφαγή.

Και πώς να μην ξεχυθεί, όταν η μάχη για το σταυρό δίνει τη θέση σε καλλιστεία κομματοφροσύνης για τα μάτια του προέδρου και μόνο γι΄ αυτά; Τέρμα οι τοπικίστικοι ελιγμοί και τα συμφεροντολογικά προεκλογικά χρίσματα. Το παράγγελμα δόθηκε: Πέστε στην αρένα και φάτε τους, τους κερατάδες. Όποιο κοπρόσκυλο επιζήσει, να ‘ρθει να βάλει τ‘ ονοματάκι του στη λίστα.