Βασυλίες

Κοιτάζοντας μοναχά το μέλλον, μάλλον χάνεις το παρόν, πρέπει να είπε ένας μεγάλος ποιητής-φιλόσοφος που δεν τον ξέρω αυτή τη στιγμή κι ούτε πρόκειται να κάτσω να ψάξω τίποτα πιο πιασάρικο για να μπορέσω να επικαλεστώ μια αυθεντία, την ώρα που οι βασυλικοί αφεντάδες κυκλοφορούν ανάμεσα μας και ζητούν να τους ανεβάσεις για άλλη μια φορά στο δημοκρατικό τους θρόνο.

Βασυλίες μιας ολόκληρης ζωής, δεκάδων γενεών που μεγάλωσαν και κλείσαν οι φωνές τους και κολλήσανε τα δάχτυλα τους και μάτωσαν τα γόνατα για να προτάξουν τα νιάτα τους στο βωμό μιας κληρονομικής ψευδαίσθησης που μετρά μόνο θύματα και χαμένους, σε ένα δρόμο που δεν μας αφήνει στιγμή να στρέψουμε το τιμόνι απ‘ την κοιμισμένη ευθεία που μας έχει κληροδοτηθεί.  

Βασυλικές παραχωρήσεις που ευλογήθηκαν απ’ τους ευλογημένους και μόνο για αυτούς. Παρακαταθήκες λογοδοσμένες με παντριές, κουμπαριές και στεφανώματα που πήγαν από την μιαν αυλή στην άλλη δίχως να βγουν ποτέ στον κόσμο να αναζητήσουν τυχαία μια μοίρα που τους είχε γραφτεί πολύ πριν μπήξουν τα πρώτα τους κλάματα στην αγκαλιά των πατρόνων τους.

Βασυλευόμενοι μιας άλλης εποχής που μπορεί να μοιάζει μακρινή αλλά είναι εδώ, κρυφά ελεύθερη να βοσκά ανάμεσα στις σάρκες μας τραβώντας κάτω από τα πόδια αργά και βασανιστικά το χαλί μιας χαμένης υπόσχεσης σαν βουητό εξαφανισμένης οργής μέσα σε έναν τεχνητό λαβύρινθο που σου υπόσχονται πως αν τους ακολουθήσεις θα σου βρουν την έξοδο.

Είναι καιρός να πάψουν πια οι βασυλίες. Έπρεπε να φτάσει εκείνη η στιγμή που βασυλευομένοι και βασυλικότεροι των βασυλέων τραβήξαν τούτο το χαλί, σβήσαν μονομιάς τα ίχνη του λαβύρινθου, για να καταλάβεις πια κι εσύ ότι οι βασυλίες τους δεν χωράνε στο ίδιο δωμάτιο με σένα. 

Τέλος πια οι βασυλίες τους μα τέρμα και οι ασυλίες τους. Μην κοιτάς πια γύρω σου για την επόμενη αυθεντία. Ψάξε να βρεις το δρόμο. Και ζήτα από κείνη να σε ακολουθήσει. Χωρίς υποσχέσεις, δίχως χάρτες, χάρες και χατήρια. Ίσως έτσι να τα καταφέρεις.