Φανατισμοί

“Σήμερα θρηνούμε το θάνατο των αυριανών ηγετών της χώρας μας. Ανάμεσα στα θύματα αυτής της επίθεσης μπορεί να ήταν και ο αυριανός πρωθυπουργός της Νορβηγίας”.

Κάπως έτσι ξεκίνησε ένας από τους επικήδειους των θυμάτων του “μακελάρη” της Νορβηγίας Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία δεκάδων νέων στο νησάκι Ούτογια και την πρωτεύουσα της χώρας Όσλο.

Ένα μέλος ακροδεξιών και φασιστοειδών νοσταλγών των Μεσαιωνικών Σταυροφοριών, με ένα μείγμα εθνικοφροσύνης, “αριοσύνης”, χολιγουντιανών κακέκτυπων και αιματοβαμμένων βίντεο γκέιμ σκόρπισε σε μερικά λεπτά αίμα και θάνατο.

Η δίκη του ξεκίνησε με έναν κουκλουξανικό χαιρετισμό του αλλά και μια άρνηση να αποδεχτεί την ενοχή των πράξεων του, κάτι που στην επιχειρηματολογία του πηγάζει από “τον πολυπολιτισμικό πολιτικό έλεγχο της νορβηγικής δικαιοσύνης”.

Παραφροσύνη, σχιζοφρένεια, ψυχοπάθεια, ναρκισσισμός, φαντασιοπληξία, αντικοινωνικότητα, ψυχασθένεια. Αυτά είναι κάποια από τα “ψυχικά διαταραγμένα” χαρακτηριστικά που όλοι μας χρησιμοποιήσαμε για να περιγράψουμε τις δολοφονίες του, το μανιφέστο του, το μαρμαρωμένο μειδίαμα κατά την προσαγωγή και την οπτική επαφή του με κάμερες, πολίτες και συγγενικά πρόσωπα των δολοφονηθέντων.

“Σήμερα χτυπήθηκε το πολιτικό μέλλον της πατρίδας μας”. Μπορεί τα νορβηγικά μου να μην είναι και τόσο καλά, όμως αυτή ήταν μια συνοπτική μεταφορά από τους λόγους τους οποίους οι πολιτικοί παράγοντες της χώρας και του κυβερνώντος εργατικού κόμματος έδωσαν τις πένθιμες εκείνες μέρες που το μακελειό ήταν ακόμη τόσο νωπό.

Το “2083”, το μανιφέστο που πήρε το όνομα του από τη χρονολογία - επέτειο των 400 ετών από τη μάχη της Βιέννης, τη δοξασμένη εκείνη μέρα που τα επελαύνοντα Οθωμανικά στρατεύματα αποκρούονταν από τις συνασπισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ήταν το σύμβολο της ιδεολογίας του. 

Το μίσος της πολυπολιτισμικότητας και η μεσαιωνική ιεροπολεμική απέχθεια κάθε “άπιστου” έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ακροδεξιών δημοσιεύσεων σε μπλογκ, βιβλία και περιοδικά, αποκόμματα των οποίων γίνανε πνευματικά παιδιά της δολοφονικής αλλοφροσύνης του.

“Πρώτα θέλω να τελειώνω με τους προδότες κι έπειτα με τους άπιστους. Η Ευρώπη δεν έχει πολύ καιρό. Μετά το 2083 το Ισλάμ θα απλωθεί ολοκληρωτικά στη Γηραιά Ήπειρο και θα καταπιεί κάθε χριστιανικό ιδεώδες”. Αυτά είναι, συνοπτικά, μερικά από τα λόγια ενός μανιφέστο 1.500 σελίδων που έμελλε να γίνει, κατά τον δημιουργό του, το εγχειρίδιο των “σωστών Χριστιανών”.

“Σήμερα ίσως και να χάσαμε έναν μελλοντικό πρωθυπουργό”. Αυτό ειπώθηκε από τα επισημότερα των επίσημων χειλιών της σκανδιναβικής χώρας, λίγες μόλις ώρες μετά τη σύλληψη του μανιακού δολοφόνου. Με αυτά τα λόγια υποδέχτηκαν οι τίτλοι των μεγαλύτερων ειδησεογραφικών πρακτορείων της Δύσης την είδηση της μαζικής εκτέλεσης.

Αριστερές και ακτιβιστικές οργανώσεις μετά την πρώτη δικαιολογημένη παγωμάρα έσπευσαν να καταδικάσουν το ρατσιστικό μένος που κατακλύζει την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, επιστρέφοντας τη με ραγδαίους ρυθμούς στην προαιώνια πολιτισμικής της κληρονομιά: Την καταπίεση του ισχυρού.

Είναι ντροπιαστικό, βασανιστικό θα έλεγε κάποιος, το ειδεχθές παρελθόν αυτής της ηπείρου, της κοιτίδας του πολιτισμού, των επιστημών και των τεχνών αλλά και ταυτόχρονα μητέρα του Καισαρισμού, των Σταυροφοριών, των άριων φυλών, του βεμπεριστικού προτεσταντισμού, του αποικιοκρατισμού, του Μεσαιωνισμού, των Ολοκαυτωμάτων, του ναζισμού, του Σταλινισμού και προσφάτως του χρηματοπιστωτικού νεοφιλελευθερισμού.

Ένα παρελθόν λαμπερό και ένδοξο που για αιώνες “αναπαύεται” στις αγκάθινες αγκαλιές της βρόμικης ευρασιατικής κληρονομιάς. 

Το γιατί φτάσαμε να σχολιάζουμε ένα τόσο απεχθές έγκλημα σίγουρα δεν απαντάται αποκλειστικά ούτε στα ναζιστικά, ούτε τα αιρετικά αλλά ούτε και τα ψυχολογικά ανθρώπινα στερεότυπα. Είναι ένα μείγμα όλων αυτών το οποίο, θα έλεγε κάποιος, κάπου βρίσκεται ριζωμένο. Κι αυτή η ρίζα “ξεμύτισε” σε ένα μικρό νησάκι λίγο έξω από το Όσλο.

Είναι η πηγή εκείνη που προηγουμένως αποδόθηκαν πολλοί χαρακτηρισμοί, αλλά που μπορεί να συνοψιστεί σε μία ξενική αλλά πολύ γνωστή σε όλους μας λέξη: Ελιτισμός. Η επιλογή του στόχου ήταν τόσο προφανής, όσο προφανής ήταν μέχρι το 2011 και η ίδια η πράξη. Η νεανική κατασκήνωση του κυβερνώντος πολιτικού κόμματος

Μια ετήσια παιδική κατασκήνωση ανταλλαγής απόψεων, πολιτικού ακτιβισμού και προσωπικής ανάπτυξης, από την οποία μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος της χώρας πέρασε τα νεανικά του καλοκαίρια. Μαθητές γυμνασίου, λυκείου και φοιτητές, κοινωνικά δραστηριοποιημένοι, με ανέμελο -μέχρι τον Ιούλιο του 2011- παρόν και σε κάποιες περιπτώσεις λαμπρό πολιτικό μέλλον.

Η Νορβηγία έχασε κάποιον μελλοντικό ηγέτη στα χέρια ενός φανατικού. Όχι γιατί το είπε κάποιος εξτρεμιστής την ώρα που ντοπαρισμένος και με τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά εκτελούσε το φρικαλέο σχέδιο του. Γιατί έτσι το είδαν οι πολιτικοί παράγοντες μιας περήφανης χώρας. 

Μοιραία κάποιοι θα αναφερθούν σε ψυχολογικά αλλά και ψυχιατρικά ζητήματα. Θα μιλήσουν για παράνοια και σχιζοφρένεια. Μπορεί να έχουν δίκιο. Κανείς “φυσιολογικός” δεν αποφασίζει να αφιερώσει επτά χρόνια από τη ζωή του στην κατάρτιση της προσωπικής αλλά δανεισμένης εξτρεμιστικής του ιδεολογίας, τη στιγμή μάλιστα που οι επίσημοι εκφραστές της έδειχναν να συγκαταλέγονται στο στρατόπεδο του “ελιτιστικού” του εχθρού.

Η αναφερόμενη αποπομπή του από το νορβηγικό ακροδεξιό κόμμα και ο μερικός χλευασμός των φανατικών απόψεων του από τη φασιστική βρετανική English Defence League, που κατέληξε με ένα μήνυμα σαφής αποδοκιμασίας των πράξεων του, μαρτυρούν τη δική του Σταυροφορία. Την “τιμωρία των προδοτών”. Προδότες που στα δικά του μάτια αλλοίωσαν στις Χριστιανικές δομές της Ευρώπης των Σκοτεινών Χρόνων που ο ίδιος λατρεύει.

Διόλου παράξενη δεν είναι η διαπίστωση ότι η προσπάθεια του να “διαφημίσει” την ιδεολογία του, τού πήρε πολύ περισσότερα χρόνια από το σχεδιασμό της ίδιας του της επίθεσης. Η αγάπη που πολλοί ανέφεραν ότι έδειχνε και εξακολουθεί να δείχνει και τώρα στα επικά βιντεοπαιχνίδια -τη μουσική του βίντεο - μανιφέστο του τη δανείστηκε από πολύ γνωστό διαδικτυακό παιχνίδι- δεν αποτελούν το κλασσικότερο παράδειγμα της βλαχοαμερικάνικης “Λευκής Δύναμης” της ΚΚΚ, ούτε τη ναζιστική “Τελική Λύση” του χιτλερικού Ράιχ.

Ένας χαρακτηρισμός δεν φτάνει για να περιγράψει το άτομο αυτό. Αλλά το “φανατικός” είναι ίσως το μοναδικό που μπορεί να κρυφτεί πίσω από μια πολύ καλά καμουφλαρισμένη αμαλγαματική ιδεολογία του βίντεο γκέιμ, του ιππότη - πρότυπο, της ψεύτο - υποστήριξης των γυναικείων δικαιωμάτων και της σχιζοφρενικής απειλής μιας “Νέας Βιέννης” που μέσα στη παρανοϊκή δολοφονική του νιρβάνα αποτύπωσε στα γραπτά του.

Φτάνει όμως για να θέσουμε κάποια καίρια και πολύ καυστικά ερωτήματα τα οποία μέχρι πρότινος δεν άξιζαν ιδιαίτερης -από το ευρύ κοινό- αναφοράς. 

Γιατί τα παιδιά αυτά να περνούν τα καλοκαίρια τους υπό την αιγίδα ενός πολιτικού κόμματος; Γιατί ο επικήδειος ενός ανήλικου να περιλαμβάνει “μελλοντικούς ηγέτες”; Γιατί ένας φανατικός αντι-ισλαμιστής να χτυπά το πιο μη-προφανές; Γιατί μετά το μεγαλύτερο μεταπολεμικό έγκλημα της Νορβηγίας είδαμε τον -νεαρό τότε- σημερινό πρωθυπουργό της χώρας σε φωτογραφία παλαιότερης κομματικής κατασκήνωσης του μοιραίου νησιού;

Μπορεί να είναι βλακώδη όλα αυτά τα ερωτήματα. Μπορεί, για κάποιους, να θεωρηθούν και επικίνδυνα. Μερικοί ίσως να τα έχουν ήδη κάνει, αλλά απάντηση να μην πήραν από πουθενά. 

77 άνθρωποι δολοφονήθηκαν. Άνθρωποι. Όχι μελλοντικοί ηγέτες και κομματικοί νεολαίοι, ούτε υποψήφιοι υπουργοί και δήμαρχοι. Παιδιά. Εκείνων που θεώρησαν φυσιολογικό για ένα δεκαεξάχρονο να περνά μερικές μέρες του καλοκαιριού του ανάμεσα σε πρώην και νυν παράγοντες του Εργατικού Κόμματος. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να κρίνω αυτούς τους γονείς. ΚΑΝΕΝΑ. Δεν μπορώ να μην κάνω όμως μια διαπίστωση σαν αυτή.      

Όπως δεν μπορώ να μην σκεφτώ και τη δική μας κατάσταση και το πόσο μια ισοπεδωτική αντιμετώπιση τέτοιων εγκλημάτων συντηρεί αμέτρητες θανάσιμες πρακτικές. Την τεχνητή ξενοφοβία, το φυλετικό μίσος, τις τηλεοπτικές “τελικές λύσεις”. Τις πολιτικές του ακροδεξιού μαχαιροβγάλτη αλλά και τον ισοπεδωτικό μεταναστευτικό “μαριοτερεζισμό”. Πόσο μάλλον την ιδιαίτερη συμπάθεια στο ελληνικό Σύνταγμα και κυρίως στο τελευταίο του άρθρο αλλά και το φιλικό σε πολλούς από μας Γουδί.

Κι έρχομαι να ρωτήσω όσους άντεξαν να φτάσουν μέχρι τούτες εδώ τις λέξεις. Τι θα έκανες αν τυχόν ένας “δικός μας” Μπρέιβικ, σε ένα “δικό μας” νησί, εκτελούσε τον “δικό μας” μικρό Γιώργο, τον μικρό Αντώνη, τον μικρό Βαγγέλη και τον μικρό Λουκά; Ειλικρινά, απάντηση σε αυτό το ερώτημα, δεν έχω...