Πανελλαδικό δράμα

Μέσα σε ένα κλίμα εκλογολογίας και πολιτικής παραφιλολογίας σεναρίων κάλπης και εξουσίας σαν το μοναδικό πρόβλημα της επόμενης μας μέρας, μια χρονιά που κάποιοι απλά την αποκαλούν “σχολική” φτάνει στο τέλος της.

Μια χρονιά που είδε δύο κυβερνήσεις και δύο, πια, υπουργούς να περνούν και να μην αγγίζουν. Μια χρονιά αμάθειας, υποσιτισμού και φωτοτυπιών. Μια χρονιά που το αποκορύφωμα της δεν είναι άλλο από τις λεγόμενες πανελλαδικές εξετάσεις.

Μια σειρά δοκιμασιών που στις 21 Μαΐου και για δύο εβδομάδες θα κρίνουν το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το σκάρτο και αβέβαιο, χαμηλών ελπίδων και προσδοκιών μέλλον.

Ποιο είναι όμως το παρόν; Αυτό που τώρα ζούμε, είναι μια παρά φύσει αδημονία να μαντέψουμε την ημέρα των εκλογών, την υφή τους και το πολυπόθητο "αύριο". Κάποιοι αναφέρουν την 6η Μαΐου. Κάποιοι την 13η. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός αρκείται στο “έχουμε καιρό”.

Μπορεί και να τους πάρει λίγο ακόμη χρόνο να σκεφτούν πόσο πραγματικά απαιτείται για τη διεξαγωγή τους. Διακυβεύονται τόσα πολλά, άλλωστε, που ακόμη ένα βάρος δεν είναι κάτι φοβερό. Γιατί από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται αυτές οι πανελλαδικές, μάλλον κάτι σαν βάρος, μια πινέζα σε έναν ξεχασμένο πίνακα ανακοινώσεων, τις βλέπουν.

Ναι, μπορεί -και- να ζήσουμε μία μόλις εβδομάδα πριν πάνε τα παιδιά μας να κρίνουν το μέλλον τους την πιο κρίσιμη πολιτική ζύμωση των τελευταίων ετών. Και όπως όλοι πια προβλέπουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βρισκόμαστε ακόμη στο ψάξιμο του Νοεμβρίου του ’11 και την αναζήτηση συμμαχιών, ρουσφετιών και Πετσάλνικων.

Στη χειρότερη πάλι, θα δούμε τα παιδιά μας να στροβιλίζονται σε έναν κυκεώνα αναβολών, καθυστερήσεων και -σχεδόν βέβαιων- ελλείψεων. Μια διαδικασία που όπως μαρτυρά κι ο τρόπος με τον οποίο την έχουν κάπου λησμονημένη δεν έχει παρά να αφεθεί εκεί που αφέθηκε και το αύριο των παιδιών αυτών: στην τύχη του.

(Και να μην ξεχνάμε. Αυτά τα παιδιά, η γενιά του 1994, είναι κι εκείνα ψηφοφόροι. Με ότι αυτό συνεπάγεται...)