Ελεφαντάνθρωποι

Στα περιφερόμενα τσίρκο του μακρινού παρελθόντος η ατραξιόν κάθε θιάσου ήταν οι λεγόμενοι “ελεφαντάνθρωποι”. Άνθρωποι με δυσπλασίες, σωματικές “ανωμαλίες” ή τρομακτικές αλλοιώσεις από αχαρτογράφητες ασθένειες της εποχής, οι οποίοι γίνονταν για ένα βράδυ και με ένα εισιτήριο στο χέρι, το κέντρο της προσοχής κάθε τοπικής κοινωνίας.

Κόσμος στηνόταν στις ουρές κατά δεκάδες για να δει το φαινόμενο αυτό. Ανθρώπους κλεισμένους σαν θηρία σε κλουβιά, που μετατρέπονταν κάθε βράδυ σε υπερφυσικά “εκθέματα” στα μάτια των περίεργων “πελατών” τους.

Πολύ συχνά, μέλη της “υψηλής κοινωνίας” ζητούσαν την παρουσία των “ανθρώπινων τεράτων” στις αυλές τους, έναντι φυσικά αδράς αμοιβής των “ιδιοκτητών” τους. Με μια ένδειξη μεγαλομανούς επίδειξης, ζητούσαν από τον ανθρώπινο “θηριοδαμαστή” να δώσει το πρόσταγμα της εκτέλεσης εντολών, που οι κοινοί θνητοί υπήκοοι τους δεν αντίκριζαν ποτέ στις μουσκεμένες τέντες του τσίρκου.

Πολλές ήταν, άλλωστε, και οι περιπτώσεις που το “αφεντικό” “εκπαίδευε” το “έκθεμα” του σε νέες σύνθετες κινήσεις που θα γοήτευαν και θα εξέπλητταν ευχάριστα τον οικοδεσπότη ευγενή, αποφέροντας φυσικά παραπάνω κέρδη.

Τις περισσότερες φορές, τα “ανθρώπινα” αυτά “εκθέματα” ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες. Υποχρεώνονταν με τη βία να εκτελούν τις εντολές του αφέντη τους, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ και μοναδική τους ανταμοιβή τα αμέτρητα, γεμάτα απέχθεια, ζευγάρια μάτια των “θαυμαστών” τους.

Κάποια από τα “θηρία” αυτά, είτε με τη βασανιστική πάροδο του χρόνου, είτε μερικές φορές από την αρχή, συνειδητοποιούσαν τη μοναδικότητα τους. Συμπεριφέρονταν θαμμένα κάτω από το βάρος της ίδιας τους της φήμης, αποδεχόμενα το ρόλο που τους απέδιδε σύσσωμη η κοινωνία: του άψυχου και τερατώδους εκθέματος.

Στη σύγχρονη “πολιτισμένη” εποχή, δεν έχουμε πια τέτοιου είδους “εκθέσεις”. Ο άνθρωπος φέρεται να έμαθε από τα λάθη του, η ιατρική εξελίχθηκε και οι περισσότερες των αιτιών που ευθύνονταν για τη φρικτή κατάσταση που κάποτε οδηγούμασταν, είναι πλέον αντιμετωπίσημες.

Σήμερα, ζούμε τα χρόνια μιας ακόμη πιο βάρβαρης συνήθειας. Τα χρόνια του οικειοθελούς περιφερόμενου εξευτελισμού. Όχι από ανθρώπους με “ανωμαλίες” στο κορμί, αλλά από ανθρώπους με εκφυλισμένα μυαλά. Από μερικούς τύπους, οι οποίοι δεν θέλουν ακόμη και τούτη εδώ την ώρα, να κατανοήσουν ότι πέρα από τον δημόσιο περίγελο, πραγματικά δεν μπορούν να προκαλέσουν κανένα άλλο -ειρηνικό- συναίσθημα.

Δίχως να είναι καν στην κατάσταση να διανοηθούν ότι οι εντολές ευθύνης που δεκάδες χιλιάδες κόσμου τους εμπιστεύτηκε να διαχειριστούν, χρησιμοποιήθηκαν για να τον καταστρέψουν, δεν επιλέγουν καν να κρυφτούν από τα περίεργα και απορημένα μάτια του. Αντίθετα, επιδιώκουν την αυτοπροβολή τους. 

Σαν μια περίεργη δύναμη να τους ωθεί καθημερινά με όλο και περισσότερη μανία, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατυμπανίσουν όχι μόνο το ίδιο το “πρόβλημα” τους, αλλά και το κακό το οποίο προκάλεσε σε όλους μας.

Μια στρατιά “ελεφαντανθρώπων”, χωρίς κανέναν αφέντη να τους προστάζει με το μαστίγιο στο χέρι και την απειλή στο στόμα, περιφέρουν την “ιδιαιτερότητα” τους στις καθημερινές αρένες των σύγχρονων αδυσώπητων τσίρκων χαλιναγώγησης. Των ίδιων τσίρκων, που τους μετέτρεψαν από επίγειους Μεσσίες, εθνοσωτήρες και άμεμπτους δημαγωγούς, σε αυτοκαταστροφικά συνειδητοποιημένα κτήνη. 

Το πιο αστείο αλλά ταυτόχρονα τερατώδες, είναι πως όχι μόνο υποβάλλουν τους εαυτούς τους στη δοκιμασία αυτή οικειοθελώς, αλλά ότι φαίνονται πεπεισμένοι πως μοναδική γιατρειά της “αρρωστημένης” τους αυτής κατάστασης, είναι να πείσουν όλους μας πως είναι απόλυτα υγιείς.