Μία χαμένη μέρα

Γύρισα το μεσημέρι από την παρέλαση. Δράμα. Δεν φτάνει που είδα χθες τους αλήτες τους κουκουλοφόρους και τους παρακρατικούς φασίστες που ντυθήκαν συνταξιούχοι και πενηντάρηδες για να την πέσουν στον στρατάρχη Μπεγλίτη, ήρθαν και τα σημερινά διαγγέλματα και μας ξέσκισαν τη μέρα. 

Στην αρχή, έδωσα τόπο στην οργή. Είπα δεν μπορεί, λίγο από Ελένη και μια Μπήλιω στα καπάκια, θα με στανιάρει. Τζίφος. Πάνω που έπλυνα το τελευταίο πιάτο γυρίζω το κανάλι από την δέκατη πέμπτη επανάληψη του “Καφέ της Χαράς” και βλέπω τον Βενιζέλο. 

Μία ώρα και, αυτός ακόμα μίλαγε. Εμένα, βέβαια, αιώνας μου φάνηκε. Ζαρτιέρες τα νεύρα μου. Έκανα ένα μπάνιο να χαλαρώσω. Έκατσα να διαβάσω κανένα λαϊφσταϊλίστικο σάιτ, μα τι το ‘θελα; Ακόμα και αυτοί, την αναγγελία για το βραδινό διάγγελμα του Γιωργάκη είχαν. 

Ένα μόνο καλό είχε όλο αυτό. Θα ξεκινούσε στις 8. Μία μέρα χωρίς ειδήσεις, κάτι είναι. Άσε που δεν θα έχανα τουλάχιστον “τα μυστικά της Εδέμ”, όπως την άλλη φορά. Έκατσα, λοιπόν, να δω ειδήσεις του Σταρ, περιμένοντας να πάει εννιά και να αρχίσει “Η ζωή της άλλης”.

Έφτασε οκτώ, οκτώ και τέταρτο, οκτώμιση, εννιά. Τίποτα. Ούτε Παπανδρέου, αλλά ούτε και “Ζωή της άλλης”. Και τότε να σου ο μουστακαλής. Διάγγελμα κονσέρβα. Αφού το ‘γραψες που το ‘γραψες βρε πουλάκι μου, γιατί δεν το ‘βγαζες μία ώρα νωρίτερα; Την Ξένια δηλαδή, που με το ψαλίδι θα τους καθαρίσει όλους, δεν την σκέφτηκες; 

Όχι μόνο αυτό, αλλά πάει και πίσω τον “Έρωτα και τιμωρία”. Για τον “Πειρασμό” δεν τίθεται θέμα. Αυτόν έτσι κι αλλιώς μόνο με ζάπινγκ τον βλέπω, όταν “η Ζωή” κόβει για διαφημίσεις.

Αυτό ήταν. Τέλος από μένα για σήμερα. Αν είναι να χάνω την Ελένη, να μη δείχνει την Μπήλιω, να καθυστερεί η ωραία μου “Ζωούλα” και να φτάνουν τα τούρκικα να ξεκινούν στις 11, άστα να πάνε. Αμάν πια με αυτήν την κρίση τους. Και μεις κόψαμε την μανικιουρίστα και το εβδομαδιαίο μάδημα του μπικινιού μας, αλλά δεν κάναμε έτσι…

Μία αγανακτισμένη Ελληνίδα.