Ένα μεγάλο ευχαριστώ ΙΙΙ

Πέρασε ενάμισης χρόνος. Χρειάστηκαν καμιά διακοσαριά δις ευρώ. Έγιναν κι εγώ δεν ξέρω πόσα πήγαινε έλα Αθήνα – Βερολίνο – Βρυξέλλες – Ουάσιγκτον και ούτε μια καλή κουβέντα. Ούτε μία φιλοφρόνηση. Ώσπου βγήκε ο αντιπρόεδρος και τι είπε; Ένα ξερό ευχαριστώ.

Η αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο. Τα κακόμοιρα τα νιάτα της τρόικας, σαν τα παιδιά ενός κατώτερου θεού ακούνε εδώ και τόσους μήνες τα εξ αμάξης. Μόνο και μόνο γιατί ήρθαν με όλη τους την καλή διάθεση, να σώσουν ένα έθνος αχάριστων. Έναν λαό που δεν σέβεται τίποτα. Που βγαίνει στους δρόμους, καίει, σπάει και κυνηγά τίμιους αστυνομικούς. Έναν λαό που αντί να χειροκροτά τους σωτήρες του, τους πετάει γιαούρτια και αυγά. Από ευγένεια όμως, όλον αυτόν το καιρό δεν ζητούν τίποτε παραπάνω. Μία καλή κουβέντα μόνο.

Ο αντιπρόεδρος το 'λεγε στον Γιωργάκη. Πες κάτι βρε αδερφέ στα παιδιά. Τράταρε τους ένα νερατζάκι στην τελική. Όχι μόνο ήταν αχάριστος ο Γιωργάκης αλλά και σαδιστής. Πήγε ο αθεόφοβος και τους ανήγγειλε πριν από ενάμιση χρόνο, με φόντο το απέρατο γαλάζιο. Αυτοί οι κακόμοιροι, μόλις τον είδαν στην τηλεόραση περάσανε την Αθήνα για Πάρο. Αλλά μόλις ήρθαν εδώ, το μόνο που συνάντησαν ήταν τσιμέντα και αγροίκους στους δρόμους. Ούτε για ένα μπανάκι στο Καράβι δεν τους πήγε τους καψερούς, που όλο το καλοκαίρι έλιωναν στο λιοπύρι ενώ εκείνος έκανε μακροβούτια στην Ελούντα.

Έφτασε όμως ο κόμπος στο χτένι. Πήρε, λοιπόν, την πρωτοβουλία ο αντιπρόεδρος και έβαλε ένα τέλος σε αυτήν την αχαριστία.

Βέβαια με ένα ξερό ευχαριστώ δεν γίνεται δουλειά. Γι’ αυτό πακετάκι με το θενκς, τα σιροπιαστά τα σαλονικιότικα και την μποτίλια με το ούζο, τους τύλιξε για το σπίτι με μια μεγάλη γαλάζια κορδέλα την Ελλάδα. Και της έβαλε και μια καρτούλα μέσα:

«Αγαπητή μου τρόικα, σε ευχαριστώ πολύ για όλα. Σε παρακαλώ να κρατήσεις αυτό το σουβενίρ για να με θυμάσαι, αλλά σε παρακαλώ, όταν γίνει η μοιρασιά να μην με ξεχάσεις. 

Ο Αντιπρόεδρος...»