Οίκοι περιορισμένης ανοχής

Πάνε δεν πάνε τρία χρονάκια που στο καθημερινό μας λεξιλόγιο προστέθηκε ένας νέος οίκος, ο αξιολόγητος οίκος αξιολόγησης, ή αλλιώς, αν σε κάποιον αρέσει να παίζει με τις λέξεις, οίκος περιορισμένης ανοχής.

Ως τώρα έναν οίκο ξέραμε όλοι μας και τον «χρησιμοποιούσαμε» μάλιστα, σε καθημερινή βάση. Μην πάει ο νους κανενός στο πονηρό. Ήταν τότε που θέλαμε να αναφερθούμε στο κράτος μας, το αγγελικά πλασμένο. Τότε θυμιόμασταν, οι περισσότεροι, το σπιτάκι με το κόκκινο φωτάκι. Μήπως και βρούμε κανέναν επιθετικό προσδιορισμό της προκοπής, που να αρμόζει καλύτερα στο ένδοξο μας κράτος.

Απεριόριστη ανοχή, λοιπόν, οι οίκοι ανοχής. Σε ότι τραβάει η όρεξη σου φυσικά. Και βέβαια, σε ότι αντέχει και το πορτοφόλι σου. Με δουλειές καθαρές. Τα λεφτά στο κομοδίνο και μετά βουρ στον πατσά. Στο τέλος; Μήτε τον είδατε μήτε τον απαντήσατε. Ο καθένας τραβά στο δρόμο του.

Ξάφνου όμως, το μονοπώλιο του οίκου απεριόριστης ανοχής, ήρθε και καβάλησε ο εξ Αμερικής ορμώμενος, οίκος αξιολόγησης. Ή όπως τον είπαμε προηγουμένως, οίκος μηδενικής ανοχής.

Σε αυτό το καινούριο φρούτο, δεν έχει τιμοκαταλόγους, μήτε χαμογελαστά προσωπάκια να σε καλοπιάνουν. Το πορτοφόλι σου εδώ δεν μετράει μία. Τον φυσάς δεν τον φυσάς τον παρά, εδώ μετράει μόνο ο αέρας ο κοπανιστός, ο άοσμος. Ίσως και το «τον φυσάω τον παρά» να γέννησε και το «πουλάω αέρα κοπανιστό». Ή και το αντίθετο. Δεν ξέρω πάντως να σας πω με σιγουριά γιατί κάτι τέτοιο μου κάνει όπως το αιώνιο δίλημμα για το αυγό και την κότα και μας βλέπω να ξημερωνόμαστε.

Τούτοι εδώ οι οίκοι μηδενικής ανοχής σου προσφέρουν, λένε, υπηρεσίες. Εκτιμήσεις τις βαφτίζουν. Και διαφεντεύουν το πορτοφόλι σου, καλύτερα και από τη γυναίκα του σπιτιού, που πάντα κάνει αυτή τα κουμάντα σε έσοδα- έξοδα. Και ας το παίζει ο άντρας κολώνα και κουραφέξαλα.

Μόλις γλυκαθείς από τους οίκους αυτούς, ζητάς κι άλλο. Στο κόκκινο φωτάκι, αν ο άλλος είναι κανένα 70χρόνο τζόβενο, που θυμήθηκε μετά την απόβαση στη Νορμανδία, να το παίξει Κόναν ο Βάρβαρος, σου λέει το κοριτσάκι στο αυτί, μία λεξούλα περίεργη. Μόλις ο έφηβος 70 Μαΐων τα δει όλα κολυόμενα, φωνάζει τη λεξούλα και το πανηγύρι λαμβάνει τέλος.

Αυτά, βέβαια, στους νορμάλ οίκους. Γιατί στους άλλους, τους καινούριους, ούτε λεξούλα υπάρχει, να τη φωνάξεις και να τη γλιτώσεις, μήτε κουδουνάκι να το βαρέσεις και να πας στον πάγκο για τάιμ άουτ. Σε βάζουν κάτω οι τσατσάδες με τα ασορτί κοστουμάκια και γυαλάκια, σαν τον πράκτορα Σμιθ του Μάτριξ ένα πράγμα, και σου αλλάζουνε τα φώτα.

Οίκοι μηδενικής αντοχής, λοιπόν. Αν σ’ αρέσει, πες τους και αξιολόγησης. Όπως και να τους βαφτίσεις, όμως, το μόνο σίγουρο, είναι ότι ο πισινός όλων μας δεν πρόκειται ποτέ να ηρεμήσει με δαύτους.