Τι 600, τι 3600

Τι να τα κάνουμε τα σχολειά, βρε αδερφέ; Σάμπως και που τα ‘χαμε, τους δίναμε ποτέ και καμιά αβάντα; Τι είναι το πιο χρήσιμο πράγμα που προσφέρει έτσι και αλλιώς το σχολείο σήμερα;

Το πιο μόρτικο που μπορεί να σου δώσει τη σήμερον ημέρα το σχολειό, είναι οι τοίχοι του, οι ωραίοι και πλατιοί, λουκούμι για τα καινούρια γκραφίτι. Έχει και τις σχολικές χοροεσπερίδες, κοινώς τα ξεσάλωμα των ανηλίκων σε κλαμπάκια και μπουζούκια, με σουμάδες ον δε ροκς και κάνα-δυο-τρεις-τέσσερις στάλες μπόμπα κακτοχυμό. Και φυσικά να μην ξεχνάμε και τις τριήμερες- πενθήμερες εκδρομούλες στας Σαλόνικας, τα Φαληράκια και τα Μάλια, προθέρμανση στα καλοκαιρινά κρεπαλιάσματα.

Για ό,τι άλλο, περί γνώσεων και λοιπές αηδίες, που σκόπιμα διαδίδουν δεξιά και αριστερά κάποιοι κακοήθεις ότι μας προσφέρει το κακόμοιρο το σχολειό, είναι ψεύδη ασύστολα. Τα φροντιστήρια, δηλαδή, τι τα ‘χουμε; Μια χαρά σκάνε οι γονιοί τα κατοσταρικάκια κάθε μήνα στους λοκατζήδες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για να πάνε τα παιδιά τους καροτσάκι μέχρι να τους πέσει η γλώσσα χάμο. Τα πάνε και στο τέλος σα ρομποτάκια να γράψουν το παραμυθάκι των εξεταστών και μετά ελεύθερα και ωραία να μπουν στα πανεπιστήμια.

Εκεί, φυσικά, από τη νίλα που έχουν φάει για ένα χρόνο, μη πω για έξι, γιατί η φρενίτιδα ιδιαίτερων και φροντιστηρίων σε λίγο θα τους πιάνει από το βρεφικό σταθμό, βλέπουν το κωλοχανείο που λέγεται ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα και για δυο χρονάκια μες στο νερό, καρακαταξεσκίζονται. Μία στα μαγαζιά με μια μπουκάλα αγκαλιά, μία στα σκυλάδικα με τη Μαλαματίνα ανά χείρας. Έτσι και έχουν και κάνα γονιό στριμμένο και δεν μένουν πια σπίτι, αλλά στην επαρχία μόνα τους, γίνονται όλα τους «ανοίξαμε και σας περιμένουμε».

Τα μαθήματα τρέχουν φυσικά και μετά τα δυο χρονάκια μόνιμου χανγκ όβερ, τότε ανοίγουν τα ματάκια τους και καταλαβαίνουν ότι στη ριμαδοσχολή που μπήκαν, δεν πρόκειται να βρουν δουλειά στον αιώνα τον άπαντα. Εκτός και αν στον όρο «δουλειά καριέρας» περιλαμβάνονται οι δισκοβόλοι του καφέ Ντελμάρ και των μπιστρό. Εκεί γυρίζουν στη μάνα και τον πατέρα και αν το σκατό δε έχει γίνει ακόμα παξιμάδι, από τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, τις κραιπάλες και τα νοίκια για το ΤΕΙ Άνω Ραχούλας, που εντελώς τυχαία όλοι τους εκεί μέσα, καθηγητάδες, γραμματείς και φαρισαίοι, είναι συνονόματοι, μπαρκάρουν δια την Αγγλετέραν. Έτσι, για να μάθουν πώς λέγεται η ανεργία και σε γνήσια βρετανική προφορά.

Επομένως, τι να τους κάνουμε τους δασκάλους και τους καθηγητάδες; 600 όλοι κι όλοι οι καινούριοι για φέτο και πολλοί είναι. Αν, χτύπα ξύλο, πάρει κανένα από τα χαϊβάνια τους νεολαίους χαμπάρι, το τι συμβαίνει εδώ πέρα και πει καμιά κουβέντα παραπάνω; Νόου πρόμπλεμ, που λεν και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, με βλάχο- εγγλέζικη προφορά.

Πάρε κύριε 3600 νέους φρέσκους- φρέσκους «φρουρούς της δημοκρατίας μας», μόνο για φέτο και δαύτοι, για να τους βάλουνε μυαλό. Όχι τίποτε άλλο καλέ, για να φυλάνε τα ωραία γκράφιτι στα σχολειά, θα τους έχουν στημένους. Μόνο και μόνο για να προστατέψουν το πολυτιμότερο  εφόδιο, το οποίο προορίζουν για το σχολειό των 600 νέων δασκάλων, που από τη μεγάλη τους καρδιά μας προετοιμάζουν για τη χρονιά που μας έρχεται.