Όχι άλλες τελευταίες φορές

Είναι πολύ δύσκολο, χωρίς ακόμη να έχουν περάσει ούτε 24 ώρες, να μιλήσεις για τη σημερινή τραγωδία στη ναυτική βάσης της Κύπρου. Η οργή είναι τεράστια. Τα ερωτήματα αναπάντητα. Αλλά αυτή τη στιγμή μόνο θλίψη γεμίζει τις καρδιές των συγγενών των τόσο αδικοχαμένων στρατιωτικών και πυροσβεστών.

Η εικόνα των υπευθύνων μετά από παρόμοιες σαν τη σημερινή τραγωδίες, να εκφράζουν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα τη βαθιά και απρόσωπη θλίψη τους, είναι τόσο, μα τόσο αποκρουστική.

Μία θλίψη για ανθρώπους που δεν έχουν συναντήσει ποτέ στη ζωή τους και που επί σειρά ετών αγνούσαν τις επανηλειμένες κραυγές αγωνίας τους για την απομάκρυνση του θανατηφόρου φορτίου της κυπριακής ναυτικής βάσης.

Και έπειτα έρχεται η αποποίηση και η επιρρίψη ευθυνών. Φταίει το ΝΑΤΟ λένε από την αρχή. Φταίνε οι Αμερικανοί, που δεν μας είχαν ενημερώσει για το περιεχόμενο των κοντέινερ, φωνάζουν. Δεν ελήφθησαν τα απαραίτητα μέτρα, παραδέχονται.

Υπόσχονται και θα συνεχίζουν να υπόσχονται τις επόμενες μέρες δεξιά και αριστερά, ότι η μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά και το μυαλό τους. Και όλο αυτό το θέατρο συμπληρώνεται από ένα καταραμένο ευχολόγιο: «Αυτή να είναι η τελευταία φορά που αθώοι άνθρωποι χάνουν τόσο άδικα τη ζωή τους».

Αυτή όμως δεν θα είναι η τελευταία φορά.

Δεν μ’αρέσει να μεμψιμοιρώ, δεν είμαι απαισιόδοξος. Αυτή όμως δεν είναι μία πεσιμιστική αντίληψη. Είναι η πικρή αλήθεια.

Η Ρικομέξ δεν ήταν η τελευταία φορά. Οι μηχανικοί φώναζαν επί σειρά ετών για την ακαταλληλότητα του κτηρίου. Το Σάμινα δεν ήταν η τελευταία φορά. Οι ναυτικοί ωρίονταν για το σκυλοπνίχτη του Αιγαίου. Οι καμένοι της Ηλείας δεν ήταν η τελευταία φορά. Οι παραμελημένες δασικές εκτάσεις ολόκληρης της χώρας και η έλειψης δασοπυρόσβευσης δεν είναι σημερινό ζήτημα. Τα θύματα του καταστροφικού σεισμού του 1999 δεν ήταν η τελευταία φορά. Πολεοδόμοι και κράτος το μόνο που κυνηγούσαν ήταν τα αυθαίρετα και οι ημιυπαίθριοι. Οι δεκάδες κατεστραμένες οικογένειες ανθρώπων που μπροστά στα δυσβάστακτα βάρη της καθημερινότητας δίνουν τέλος στη ζωή τους, δεν είναι η τελευταία φορά.

Κανένα από αυτά , αλλά και δεκάδες παρόμοια περιστατικά τα οποία με περίσσια βιασύνη χαρακτηρίστηκαν έτσι, δεν ήταν  η ρημάδα "η τελευταία φορά".

Η απώλεια της ανθρώπινης ζωής είναι κάτι αδιανόητο για μία μάνα, έναν πατέρα, ένα γιο ή μια κόρη, έναν σύντροφο ή ένα φίλο. Είναι αδιανόητο για όποιοδήποτε μένει πίσω να ομολογεί μέσα στον πόνο του, με θαυμαστή ανιδιοτέλεια, ότι εύχεται αυτή να είναι η τελευταία φορά που τόσο άδικα ένα νέο παιδί χάνει τη ζωή του.

Όχι άλλες τελευταίες φορές...