Εδώ και τόσες μέρες διαβάζω και ακούω αναλύσεις επί αναλύσεων και ξανά αναλύσεις για το τι είναι τελικά αυτό το σύνολο των συμπολιτών μας, που εδώ και 40 σχεδόν μέρες έχει αυτό-ψυχαναλυθεί, τσακωθεί, μισήσει, αγαπήσει, εισπνεύσει τόνους χημικών και υποστεί τη βίαιη αντιμετώπιση του Υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ (εδώ γελάνε), σε αυτή τη ριμάδα την πλατεία που για λόγους που ούτε ο Νοστράδαμος θα μπορούσε να προβλέψει, έλαχε να λέγεται Πλατεία Συντάγματος.
Ειδήμονες κάθε χώρου, προσπαθούν με βαρύγδουπες φιλοσοφικές αναλύσεις να εντοπίσουν τη ρίζα του προβλήματος, μιας και ο ανασχηματισμός που φάγαμε στη μάπα ως η έσχατη λύση, δεν είναι παρά περσινά ξινά σταφύλια.
Έδωσα μεγαλύτερη βάση, ειδικά τις πρώτες μέρες, στο απαξιωτικό ύφος των τηλεπερσόνων μπαχαλό, συγγνώμη μεγαλό-δημοσιογράφων, που ανάμεσα στη βράβευση της Μαριάννας και τη νέα παράσταση του Μεγάρου Λαμπράκη, έπαιζαν και το βιντεάκι των 20’’ για να προλάβει ο τυπάς των αθλητικών να συμπληρώσει το κουπόνι πριν βγει στον αέρα.
Όλοι αυτοί, που μία φορά και ένα καιρό χειροκροτούσαν το Γιωργάκη όταν δήλωνε «αντιεξουσιαστής» και θαύμαζαν την επική ειλικρίνεια του λέγοντας «ότι ο κόσμος θα μας πάρει με τις πέτρες, έτσι και τα σκατώσουμε».
Αυτό όμως που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι οι πέτρες αυτές, μαζί με τα δακρυγόνα, τα γκλομπ, τα χημικά και ότι άλλο κατεβάζει ο ανθρώπινος νους, τα φάγαμε μαζί… Μόνοι μας.
Εσείς μάλλον θα βραβεύατε τη Μαριάννα…
0 comments:
Post a Comment